Poniedziałkowe zamulanie

Poniedziałek, 19 kwietnia 2010 · dodano: 19.04.2010 | Komentarze 0

Miałam wczoraj pojeździć, ale po sobotnim kryzysie, odpuściłam. Chciałam zatęsknić za rowerem, bo wtedy lepiej się jeździ. Dlatego dziś też miałam mu odpuścić... Ale nie wytrzymałam :D

Standardowo do Myślęcinka.

Chwilę po przyjeździe, spotkałam Witka i Wojtka, którzy jak się okazało spodziewali się mnie spotkać. Może bardziej by mnie to zdziwiło, ale zważając na fakt, że jeżdżę tam ostatnio bardzo często o stałej porze... to nie było już takie dziwne :P

Po rozmowie i krótkiej przejażdżce ruszyłam swoją trasą. Miałam jak zwykle pojeździć dłużej, ale i tak cieszę się, że udało mi się chociaż tyle przed zmrokiem.

Tytuł jest taki ze względu na dzisiejsze przemyślenia podczas jazdy... Mianowicie - ja chcę Poznań!
Tzn. nie do końca i nie do Poznania (chociaż...:D ). Chciałabym, aby kiedyś Bydgoszcz była choć w połowie tak ostrokołowa. Z jednej strony to dobrze, że jest tu tylko kilka ostrych kół (na chwilę obecną chyba 4), bo dzięki temu ostre dalej pozostaje "unikatowe" i nie powszednieje. Z drugiej jednak strony zauważyłam, że trochę to jednak męczy. Szczególnie ostatnio. Ciężko rozmawia się z kimś, kto nie rozumie i nie zna specyfiki tego roweru. Gorzej, gdy nawet nie chce. A od pewnego czasu, każda rozmowa z "nieostrym" rowerzystą sprawia, że czuję się dość wyobcowana... Nie, samotna może nie, w końcu jeszcze ktoś mnie tu rozumie ;) Ale gdy się odczuwa, że rower nie jest w jakikolwiek sposób "akceptowany", to tak, jakby nie akceptowało się mnie. A przecież on jest częścią mnie, mojej osobowości, charakteru. I to jest chyba też jeden z powodów, dla których wolę samotne wycieczki z przyrodą wokoło i słuchawkami w uszach...